بانوی مهربان امیرآبادی رنگ زندگی بر درودیوار محله می پاشد ، قرار ما هر آدینه، 2 بعداز ظهر
به گزارش وبلاگ سفر و گردشگری، هر جای خیابان محل زندگی اش درودیواری بی رنگ ورو ببیند که فضای مناسبی برای خلق اثر نقاشی است از صاحب خانه یا مالکان آپارتمان اجازه می گیرد و تنهایی یا با یاری گرفتن از کسانی که دستی در این کار دارند به آن دیوار بی روح رنگ و روح می دهد آن هم با الهام از طرح هایی که به زعم خودش بوی زندگی دارند.
وبلاگ سفر و گردشگری - نصیبه سجادی: الهام بایگان یکی از بانوان خوش ذوق ساکن امیرآباد است، خیابان چهاردهم، یکی از خیابان های خوب مرکز است که رابطه اهالی اش با هم مثال زدنی است؛ پر از شور زندگی و محبت و احترام متقابل. آنها از حال هم باخبرند، به سالمندان سر می زنند و در دردسرهایشان هوای هم را دارند و یکدیگر را تنها نمی گذارند. یکی از این کارها هم سروشکل دادن به ریخت و قیافه محله است، آن هم با استفاده از توان بانوان خوش سلیقه و خلاق محله.
قصه های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
بانو بایگان 39 ساله 2 فرزند پسر و دختر دارد. قرارش برای رنگ پاشیدن به جای جای محله هر آدینه است، راس ساعت 2 بعد ازظهر. می گوید : آدینه ها ناهار را آماده می کنم، همراه دختر 5 ساله ام لباس کار می پوشم و با رنگ و قلم مو می روم به محل قرار. از قبل هم با شهرداری ناحیه هماهنگند، چرا که به قول بایگان، کار از محکم کاری عیب نمی نماید و مجوزها را هم زهرا محمدنژاد، دیگر بانوی فعال محله، که برای محل زندگی و ساکنانش دل می سوزاند، می گیرد.
همسایه خوب
طرح خورشید و گل و بته بر بدنه یک ساختمان و برگ های رونده پتوس روی تیربرق های بی رنگ ورو، بخشی از طرح هایی است که با هنرمندی این بانوی جوان و دختر 5 ساله اش دیواره های محله را زینت بخشیده است: طرح ها را از قبل خودمان می کشیم یا استادمان آماده می نماید و ما نیز آنها را در محل اجرا می کنیم. همه هم نظر می دهند، رهگذران، همسایه ها و مالکی که طرح بر تن ساختمان محل زندگی اش نشسته است. او می گوید : یک بار طرحی روی دیوار یکی از ساختمان ها کشیدیم که مالک از رنگ های تیره آن خوشش نیامد و می گفت بهتر است از رنگ های شاد و پرانرژی استفاده کنیم. همه این نظرات باعث می گردد که کار ما بهتر و در دفعات بعد با قدرت بیشتر انجام گردد.
صفر تا صد یک کار داوطلبانه رایگان
نقاش هم محله ای ما نقاشی را در کلاس های رایگانی آموزش دیده که یکی از بانوان نقاش این محله برای اهالی برگزار می نماید؛ بانو مریم علیدادی، استاد دانشگاه، ساکن همین خیابان، که در فصل گرم سال در پارک ها و پاییز و زمستان، در خانه خودش یا یکی از اهالی، کلاس نقاشی برگزار می نماید و بچه ها و بانوان علاقه مند را آموزش می دهد.
بخش شیرین داستان ما هم این است که تمام لوازم نقاشی، بوم، قلم مو و هر چه را که برای نقاشی دیوارهای محله به آن احتیاج است این بانوان با مشارکت هم تهیه می نمایند، اما چطور؟ بایگان می گوید: بانوان این محله در جمع آوری خشکاله با شهرداری همکاری می نمایند. بعد خشکاله ها را می فروشیم و در صندوقی که برای محله راه اندازی نموده ایم پس انداز می کنیم برای چنین روزهایی. اگر بخواهیم جایی را نقاشی کنیم یا یکی از علاقه مندان نقاشی به علت هزینه زیاد وسایل، در ادامه راه از نقاشی منصرف شد، به وسیله همین صندوق هزینه ها را تامین می کنیم.
حس خوب من
بایگان و دخترش، آلما، قرار است با گرم تر شدن هوا و در صورت رضایت اهالی، این کار را با تعداد بیشتری از بانوان در دیگر خیابان های محله هم انجام دهند. بایگان می گوید : همسایه ها خیلی از کار ما استقبال می نمایند و از اینکه هر آدینه کسانی را می بینند که برای زیبایی کوچه و خیابان ها زحمت می کشند اظهار شادمانی می نمایند. خودم هم حس خوبی می گیرم و هر هفته برای آمدن آدینه ای دیگر و کاری که به آن عشق می ورزم لحظه شماری می کنم.
او تاکید می نماید: وقتی به مدرسه پسرم یا میدان تره بار می روم و همسایه ای مرا می بیند و با لبخند و به گرمی با من احوالپرسی می نماید احساس رضایت و امنیت می کنم، همان حس تعلق محله ای که باعث می گردد هر روز خدا را شکر کنم که چنین جایی و همچو همسایه هایی را نصیبم نموده است.
منبع: همشهری آنلاین